La vie en Rose i oświecenie
W wieczór piątkowy, 13 listopada 2015 roku, grupa fanatycznych zamachowców ostrzelała kilka miejsc w Paryżu. Następnie ci fanatycy religijni wysadzili się w powietrze. Miejsca, które zaatakowali to miejsca spotkań i radości. To atmosfera paryska, gdyż fanatykom nie po linii ich myśli była muzyka (zaznaczyć warto, że żadna muzyka nie jest akceptowana przez islamskich fanatyków), rozmowy ludzkie, przyjaźnie, rozwój intelektualny i cieszenie się życiem.
Świat śle Francuzom kondolencje. Po raz kolejny. Wszyscy. Duzi i mali, ważni i mniej ważni. Madonna przerywa koncert w Sztokholmie i w akcie solidarności śpiewa “La vie en rose”, bardziej już po francusku się nie da. Jeszcze, może “Non, Je ne regrette rien” oraz “Douce France” Ch. Treneta. Rano, 14 listopada przed Bataclan ktoś gra “Imagine”. Tłum ludzi utrwala ten moment swoimi smartfonami, taki świat dzisiaj. Jeszcze nie zidentyfikowano wszystkich ofiar. Pojawiają się pierwsze poszlaki, pierwsze fakty. W zasadzie wszystko w Paryżu jest zamknięte: kina, muzea, wystawy. Miasto funkcjonuje, bo musi, pojawiają się liczne głosy protestu przeciwko głupocie ludzkiej.
Niektóre polskie środowiska szybko wyciągnęły wnioski z tych wydarzeń i winą za te zamachy obarczają epokę francuskiego oświecenia. Wydaje mi się, że prawda jest jednak taka, że to brak jakiegokolwiek oświecenia pcha ludzi w stronę głupoty. Przejawem takiej głupoty jest fanatyzm i to w przypadku każdej religii. Umysł oświecony to umysł uwolniony z wszelkich więzów, zdolny do samodzielnego myślenia. Jakoś mi się wydaje, że po prostu fanatycy to ludzie niezdolni do samodzielnego myślenia, bo można im wmówić wszystko, tym samym są osobami podatnymi na indoktrynację i nienawiść. Jeśli więc oni są przykładem ludzi odrzucających oświecenie, a ci przez nich zabici w bestialski sposób tymi, którzy go nie odrzucają, to czy ci drudzy aby na pewno są gorsi i winni wszystkiego?
E.K.
